ประแป้งแต่งตัว

     อาบน้ำแล้วก็ทาแป้งแต่งตัว ในยุคต้นรัตนโกสินทร์นั้นไม่เน้นการแต่งหน้ามาก ถ้าหญิงใดแต่งหน้ามากเกินไปก็จะถูกว่าเหมือนนางละคร การแต่งกายของผู้หญิงยุคต้นรัตนโกสินทร์นั้นยังไม่ได้รับอิทธิพลวัฒนธรรมตะวันตก เครื่องสำอางก็ใช้ธรรมชาติที่มีอยู่ หรือใช้ของที่มาจากเมืองจีน

     แป้งที่ใช้ผัดหน้า เป็นแป้งนวลที่อบร่ำจนหอม และผสมเกสรดอกไม้หอม เช่น ดอกสารภี "เก็บกันตอนเช้ามืดแล้วใส่ตะแกรงลวดเขย่าๆ ให้เกสรสีเหลืองของดอกสารภีร่วงลงในชามอ่างใบใหญ่ แล้วเอาผ้าขาวบางร่อนเอาแต่ละอองเรณูเป็นผงสีเหลืองละเอียดหอมฟุ้ง เอาแป้งหินเม็ดๆ มาละลายน้ำแล้วคนด้วยไม้พายจนแห้งแตก และเอาเกสรสารภีซึ่งร่อนแล้วเป็นผงใส่ในแป้ง ใช้ไม้พายกวนจนแป้งกลายเป็นสีเหลืองนวล แล้วนำใบตองมาทำเป็นกรวยสำหรับหยอดเม็ดแป้ง แล้วหยอดลงในถาดผ้าขาวบางให้เป็นเม็ด ยอดแหลมเท่ากัน ตากแดด เมื่อแป้งแห้งก็นำไปบรรจุในขวดอบด้วยควันเทียนให้หอมยิ่งขึ้น" การทาแป้งเวลาอยู่บ้าน ใช้วิธีประแป้งเป็นริ้วๆ แต่พออกนอกบ้าน เจ้าหล่อนจะบรรจงผัดหน้าเป็นนวลใย ชนิดของแป้งก็ตามฐานะ ถ้ามั่งมีก็ใช้แป้งเนื้อละเอียดผสมเครื่องหอม ยากจนก็ใช้แค่ดินสอพอง

     นอกจากแป้งร่ำ ยังมีแป้งพวง ที่ทำโดยการหยดแป้งลงบนด้าย เอาไว้พกติดตัวเวลาออกนอกบ้าน และแป้งญวน เป็นแป้งข้าวจ้าวบดละเอียดใส่เครื่องหอม